Φωτογραφίες: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Με μια παλιά τηλεόραση, βιντεοκασέτες και κάδρα που αφηγούνται ιστορίες, το σπίτι της ηθοποιού Τζωρτζίνας Λιώση είναι ένα καταφύγιο μνήμης και συναισθημάτων – όχι απλώς ένας τόπος διαμονής.
Πηγαίνοντας στο σπίτι της Τζωρτζίνας Λιώση στο Κερατσίνι, σκέφτομαι ότι τα σπίτια των όμορφων γυναικών πρέπει να σβήνουν μπροστά στη δική τους ομορφιά. Δηλαδή υπήρξε άνθρωπος που του άνοιξε την πόρτα η Μπριζίτ Μπαρντό τη δεκαετία του ’70 κι εκείνος έδωσε βάση στη διακόσμηση του σπιτιού της;
Κι όμως, το σπίτι της Τζωρτζίνας διαθέτει τη χάρη της. Δεν είναι σαν τα μάτια της αλλά έχει τη ματιά της, μαζί με κάτι κοριτσίστικο, ντελικάτο και πολύχρωμο, σαν εκείνη.
Τη ρωτάω πώς ήρθε στην περιοχή και στο σπίτι και μου λέει ότι ανήκει στην οικογένειά της. «Δεν έμενε όμως κανείς εδώ και το 2019 αποφάσισα να έρθω εγώ. Μπήκα σε μια διαδικασία μικρής ανακαίνισης, αλλά λίγους μήνες μετά ξεκίνησε η καραντίνα κι έτσι, όταν ξεκίνησε το lockdown, είχα πολύ χρόνο να το φτιάξω».
Μου εξηγεί ότι πρόσεξε όλες τις λεπτομέρειες και ότι κάθε γωνιά έχει φροντίδα και αγάπη. Δεν βιάστηκε, λέει, γιατί εκ των πραγμάτων είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της, έτσι μπορούσε να διαλέγει και να παραγγέλνει πράγματα μετρώντας τα προσεκτικά.. «Νομίζω ότι τελικά το έφτιαξα όπως ονειρευόμουν να ’ναι ο χώρος μου. Μου ταιριάζουν όλα, από τα χρώματα στον τοίχο μέχρι τα κάδρα», λέει και μου δείχνει τρία διάφανα καδράκια με λουλούδια απ’ το εξοχικό της στο Μάτι. Γνωρίζοντας την Τζωρτζίνα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι το σπίτι τής ταιριάζει γάντι, είναι αναμφίβολα ένα «τζωρτζινόσπιτο». Τη ρωτάω για τα έπιπλα ·πολλά απ’ όσα έχει είναι αντίκες γιατί ο μπαμπά της πάντα συνέλεγε και κρατούσε πράγματα.
«Είναι σαν ενθύμια αλλά και σαν ασπίδα που μου δημιουργεί μια ασφάλεια, γιατί υπάρχει η σύνδεση με το χθες και την ιστορία τη δική μου και της οικογένειάς μου». Το σπίτι της, συνεχίζει, θυμίζει και σπίτι γιαγιάς, τουλάχιστον στο κομμάτι της θαλπωρής. Μου δείχνει να προσέξω στον τοίχο «κάποια πιάτα της γιαγιάς μου».
Αγαπημένη γωνιά είναι το κίτρινο δωμάτιο που είναι γραφείο – ξενώνας – ζεστή αγκαλιά, λέει, και εκεί έχει βγάλει όλα τα απωθημένα της με τα κάδρα. «Έχω κρεμάσει μια κάρτα που είχαν στείλει τα αδέλφια του παππού μου από την Αμερική σε δισκάκι και πίσω έγραψα δυο λόγια. Εκεί έχω και δυο εφημερίδες από ένα παζάρι στη Ρώμη και παλιά “Μίκυ Μάους” και, φυσικά, έχω κρατήσει όλες τις βιντεοκασέτες από την παιδική μου ηλικία, που τις βλέπω συχνά. Είναι άλλος ο ήχος, άλλη η εικόνα. Μπορεί ο τωρινός να είναι καλύτερος, όμως εγώ προτιμώ τον παλιό. Είμαι παρελθοντολάγνα» ομολογεί.
Χαζεύω το ψάθινο κεφαλάρι κρεβατιού που έχει φωτογραφίες αγαπημένων της ανθρώπων, συγγενών, και παιδικές φωτογραφίες που αγαπά να χαζεύει ξανά και ξανά. Τη ρωτάω για τις καθημερινές τις συνήθειες. Το πρωί που ξυπνάει ανοίγει το ραδιόφωνο, που το έχει σταθερά στο Τρίτο Πρόγραμμα, γιατί η κλασική μουσική αρέσει πολύ στις γάτες της αλλά και σε εκείνη.
Φεύγω από το σπίτι της Τζωρτζίνας και σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς παλεύουμε να ξορκίσουμε την παιδική μας ηλικία, η Τζωρτζίνα όμως την αγαπά, την αποδέχεται και την κάνει κάτι δικό της. Το Κερατσίνι, όσο το βλέπω, μου φαίνεται σαν να κρατάει κάτι αγνό. Να θυμηθώ να ρωτήσω την Τζωρτζίνα να μου προτείνει καμιά καλή ταβέρνα.
ΠΗΓΗ: LIFO